"روشنفکری که روشنگر بود" نوشته ای کوتاه در سوگ درگذشت پدرم.

"روشنفکری که روشنگر بود"

یک سال از درگذشت پدرم می گذرد،او بزرگ مردی بود "استوار" که قلبش  و قلمش همیشه برای ایران  وایرانی می طپید و می نوشت.هرگز اهل بند و بست های رایج در جامعه( چه در کار فرهنگی و چه در بازار سیاست نبود)و بر سر منافع ایران با هیچ دسته ،حزب یا گروهی  معامله نمی کرد،در کار نیز اینگونه بود،با جدیت وباریک بینی می نوشت،در ترجمه بسیار حساس بود و وفادار به متن اصلی،زبان ادبی او در کمال سادگی بسیارگویا و شیرین بود.

او چون کوهی استواردربرابر دشمنان فرهنگی ایران می ایستاد"پدرم هم روشنفکر بود و هم روشنگر" با نگاه و آگاهی که به غرب و فرهنگش داشت ،هرگز غربزده نبود و نشد و همواره کوشش اوبرآن بود که از همه ی چشمه های بینش ودانش این جهان و بشریت در جهت پیشرفت ایران و ایرانی بهره ببرد."پدرم در ایران ماند، ایرانی ماند" و بوسه بر خاک ایران زدو، با لبخند،در پگاهی که همیشه دوست می داشت،نرم و آرام رفت،وقتی همه در خواب بودیم و شاید.. هستیم.

روحش شاد،ویادش تا ابد گرامی و پاینده باد.                                             مهربد ثاقب فر